Kralendijk, 23 januari 2022

Het zit er op.
De koffers zijn gepakt. En dus zijn we klaar om afscheid te nemen van dit mooie eiland.
De non-stop vlucht naar Amsterdam vertrekt om 19.50 uur.
Eigenlijk moesten we om 11 uur uitchecken, maar na overleg met de resort beheerder hoeven we nu pas om ca. 17.00 uit te checken.
Wel zo plezierig, zo kunnen we voor vertrek nog even een bad nemen en ons in wintertenue steken.
Via de toon app konden we vanmorgen zien dat het in huis 12 graden was, we hebben toon de opdracht gegeven het huis tot 21 graden te verwarmen.
Zo is het aangenaam warm als we morgenochtend in het ongetwijfeld koude Nederland arriveren.
De laatste dagen op Bonaire hebben we eigenlijk alleen maar in horizontale stand doorgebracht, hetzij liggend (en snorkelend) in zee, liggend op het strand of liggend op bed of op het zonnedek op het terras.
We zijn er nog een dag op uitgetrokken met het plan de botanische tuin te gaan bewonderen.
Toen we er arriveerden bleek het hek gesloten en op slot.
Er stonden echter wel 3 auto`s voor het hek, dus dan zou er iemand thuis moeten zijn.
Roepen voor het hek leverde geen resultaat op, telefoneren evenmin.
Toen ik een poosje op de claxon had geleund kwam er een mevrouw ons vertellen dat zo nodig naar de dokter moest en de tuin dus gesloten bleef.
Omdat we toch onderweg waren zijn we maar weer naar Sorobon gereden.
Toen we op een dag gingen snorkelen op Pink Beach zagen we op 100 meter afstand 3 dolfijnen uit het water springen. Dat hadden we op Bonaire nog nooit gezien.
Tijdens een van onze cruises hadden we wel eens dolfijnen zien springen.
Maar dan van grotere afstand en vaak nauwelijks waarneem baar.
Dit is dus het laatste relaas vanaf Bonaire.
We hebben een mooie tijd gehad, genoten van het prachtige, soms te warme, weer, de vriendelijke bevolking en de nog altijd verbijsterende onderwaterwereld.

Kralendijk, 19 januari 2022

In een documentaire die werd uitgezonden door de lokale tv zender kwamen we meer te weten over Tanki Maraka.
We hadden langs de weg naar Rincon al eens borden gezien waar op deze naam ook werd genoemd, maar we hadden geen idee wat het was.
Door die uitzending werden we een stuk wijzer.
Openluchtmuseum Tanki Maraka, ook bekend als Parke di Herensia Tanki Maraka of Tanki Maraka Heritage Park, is een openluchtmuseum, gelegen langs de weg naar Rincon op 8,5 km ten noorden van Kralendijk, Bonaire.

Het is een museumsite over de Tweede Wereldoorlog, waar een voormalig Amerikaans militair kamp gevestigd was. Middels een wandelroute wordt de bezoeker geleid langs de overblijfselen van de legerbasis en langs ruim 30 panelen met beeldmateriaal waarop de rol van Bonaire in de oorlogsgeschiedenis wordt uitgelegd. Het park is voorzien van zitbanken, tafels en bbq-bakken en is gratis toegankelijk.
Na de bezetting van Nederland stond het Caribisch deel van het Koninkrijk der Nederlanden onder bescherming van de Britse en Amerikaanse troepen. Op Bonaire vestigde het Amerikaanse leger in 1942 een militaire basis te Tanki Maraka nabij het Subi Blanko vliegveld.

De legerbasis omvatte kazernes, personeels- en sportaccommodatie alsmede een technische ruimte, die toegerust was met een van de eerste radarinstallaties in het Caribisch gebied. Nadat het Subi Blanko vliegveld te klein werd, begonnen de Amerikanen in december 1943 met de aanleg van een nieuwe vliegbasis; dit zou later de luchthaven Bonaire International Airport worden. Bij het vertrek van de Amerikaanse troepen in februari 1947 werd het kamp te Tanki Maraka volledig ontmanteld op de betonnen funderingen en betonblokken na.

Na enig zoeken vonden we de rotstekeningen waar we naar zochten.
De Arawak indianen hebben in het hele Caribische gebied tekeningen achtergelaten op rotswanden en in grotten. Op circa tien plaatsen op Bonaire zijn deze schilderingen goed geconserveerd gebleven en te bezichtigen. De geometrische tekeningen zijn gemaakt met een soort roodbruine verfstof. Men weet tot op de dag van vandaag niet wat de inscripties voorstellen.

In 1958 ging de voormalige onderwijzeres Emma Pourier naar de viering van de honderdste verjaardag van de verschijning van de Heilige Maagd Maria aan Bernadette Soubirous in Lourdes.
Toen ze terugkwam naar Bonaire vroeg ze haar vader om een zelfde soort grot te maken als die in Lourdes. Hij vond een geschikte plek ten zuiden van Rincón die wel wat weg had van de grot in Lourdes. De eigenaar van het stuk grond waar de grot op lag, vond het een eer om dit deel van zijn grond weg te geven voor dit doel.
Met toestemming van de gouverneur werd de Gruta di Lourdes (Grot van Lourdes) gebouwd. De inzegening vond plaats op 11 december 1958.
In de half overhangende grot is een Mariabeeld geplaatst en een beeld van Bernadette er voor.
Zowel de mensen van Bonaire als toeristen weten de grot te vinden uit religieuze overtuiging of om even tot rust te komen.

We hebben een zeer relaxte duik gemaakt, de duiklokatie heeft de naam "The Cliff" en dat is het dan ook.
Langs de prachtig begroeide rotspartij zijn we afgedaald naar circa 17 meter.
We hebben een grote verscheidenheid aan vissen gezien, vooral de uit de kluiten gewassen tarpons waren indrukwekkend.
De duik duurde 47 minuten.

Hier, op het (niet door mij) gemaakte filmpje is te zien hoe het er bij The Cliff onder water uitziet.

De watertaxi die vanaf de pier bij Karel`s restaurant vertrekt doet er circa 20 minuten over om op klein Bonaire te komen.
Klein Bonaire is een relatief klein en onbewoond eiland van 6 km² groot voor de kust van Bonaire. Het ligt recht voor de hoofdstad Kralendijk op een afstand van ongeveer 800 meter. Het eiland is geheel vlak en slechts begroeid met kleine struiken (voornamelijk acacia's) en verschillende soorten cactussen.
Klein Bonaire is zeer populair als duikbestemming. Dagelijks verzorgen resorts op Bonaire duik- en snorkeltours naar het eiland. Het rif rond Klein Bonaire begint vlak aan het strand en loopt door tot circa 35 m diepte. Het eiland staat bekend om het grote aantal zeepaardjes en ander zeeleven. Klein Bonaire is ook een nestplaats voor zeeschildpadden (met name de lederschildpad en de karetschildpad).
We hebben er natuurlijk in de 4 uur dat we hier verbleven veelvuldig gesnorkeld, we hebben helaas geen zeepaardjes en ook geen schildpadden gezein.
Toch was het de moeite van de trip waard.
Toen we even lagen bij te komen en ik bijna in dromenland was hoorde ik iemand in de buurt zeggen :" Kijk, hij ligt je aan te kijken"
Omdat ik me van geen kwaad bewust was en dacht dat het om mij ging opende ik de ogen en zag op 20 cm. afstand een behoorlijk uit de kluiten gewassen leguaan die MIJ lag aan te kijken. En hij bleef daar zo lang liggen dat ik talloze foto`s heb kunnen maken. Al snel kwamen er meerdere mensen die ook foto`s kwamen maken.
Toen we hier voor de eerste keer kwamen kwam je over het hele eiland veel leguanen tegen, maar het aantal dieren is sterk afgenomen omdat de meeste in de soeppan van de plaatselijk bevolking terechtkomen.
Op zondag was het druk op Te Amo beach, het strand wordt dan druk bezocht door locals die soms de hele huisraad meenemen: tafels, stoelen en vooral coolboxes.
In de middag zijn we naar Jibe City in Sorobon gegaan. Toen we daar aankwamen zagen we dat de parkeerplaatsen overvol waren. Het was dan ook geen verrassing dat we op onze beurt moesten wachten om Jibe City binnen te komen. Nadat er 4 personen waren vertrokken mochten er 4 wachtenden naar binnen. Na 5 minuten waren wij binnen.
En het was inderdaad een drukte van jewelste, de anderhalve meter kon ternauwernood worden aangehouden.
Het gaf ons het "Pavlov gevoel" om daar te zijn.
Dat verdient enige uitleg :
Voor het corona tijdperk gingen we heel vaak op zondag middag naar café restaurant Pavlov aan het Spui in Den Haag. Er werd dan steeds in een andere bezetting jazzmuziek ten gehore gebracht.
E.e.a. natuurlijk onder het genot van een lekker biertje of glas wijn met de onvermijdelijke bitterballen.
Het lazy Sunday afternoon gevoel heet bij ons Pavlov gevoel.
Het zal waarschijnlijk nooit meer zijn zoals het was.
Konden we maar wat langer en vaker in Sorobon zijn...........

Reacties

Kralendijk, 14 januari 2022

Natuurlijk moesten we ook nog een keer een bezoek brengen aan de "Donkey Sanctuary"
Donkey Sanctuary Bonaire zet zich in om alle ezels van Bonaire een beschermd leven te bieden. Tevens wordt voorlichting gegeven over de leefwereld van ezels aan de eilandbewoners, op scholen en aan toeristen. In Donkey Sanctuary Bonaire wonen op dit moment meer dan 700 ezels. Zij worden er voorzien van voedsel, drinkwater en medische verzorging en hebben er veel ruimte en vrijheid.
We waren natuurlijk weer vroeg aanwezig om stapvoets het park door te rijden. Bij de uitkijktoren zijn we uitgestapt en konden we vanaf de toren het voederen der dieren gadeslaan.
Er stopte een pickup truck met groenvoer en daar kwamen honderden ezels op af, sommige op het dooie gemak, anderen in een sukkeldrafje. Een grappig schouwspel.
In Kralendijk zijn we op zoek gegaan naar waterschoentjes voor Ingrid, dat maakt het wat comfortabeler om in het water te geraken. Op de meeste plekken moet eerst een strook rots en/of koraal overgestoken worden om in dieper water te komen.
Door de eigenaar van de duikwinkel op het resort was ons een winkel aangeraden om daar betaalbare schoentjes te kopen. We hebben de winkel en een paar passende schoentjes gevonden.
Dus konden we onbezorgd gaan snorkelen, dachten we......
Toen we nog maar net in het water waren liet Ingrid weten dat er een weinig water haar masker binnen kwam, op hetzelfde moment viel er een glas uit haar masker.
Dat glas konden we gelukkig snel lokaliseren, maar omdat het glazen op sterkte zijn was het nu zaak een masker te vinden waarin de glazen konden worden overgezet. Het masker bleek een breuk te bevatten die niet te repareren leek.
Bij de diverse diveshops die we bezochten bleek het type masker wat wij nodig hadden niet te leveren.
Gelukkig heb ik altijd tiewraps bij me als we op reis zijn. Met behulp daarvan en een paar druppels geleende secondenlijm zit het glas weer muurvast.
En zo hebben we niet lang daarna een prachtige snorkeltour gemaakt.
We hebben daarbij een zeer zeldzaam voorkomende mantarog gespot.

Vanmiddag hebben we de  PCR test ondergaan die we moesten reserveren voor de 5de dag van ons verblijf.

We hebben zojuist per E -mail het bericht ontvangen dat voor ons beiden de testuitslag negatief is.

Dat hebben we gevierd op een terras onder het genot van een drankje en live music

---

Kralendijk, 13 januari 2022

Toen we op de eerste dag van ons verblijf, enigzins brak, de ogen openden viel de regen gestaag.
Toch besloten we op pad te gaan. via de westelijke kustweg, waar heel veel duikstekken zijn, kwamen we bij het Gotomeer.
Het Gotomeer is een zoutwater lagune in het noorden van het eiland. Het meer is een broedplaats voor flamingo`s. Bonaire is een van de weinige plaatsen waar roze flamingo`s leven. De verlegen spichtig benige wezens, liefkozend "roze wolken"genoemd, zijn magnifieke vogels om te bekijken. Op verschillende plaatsen langs het meer hebben we kleine groepjes kunnen observeren en fotograferen.
De volgende dag zijn we via de oostkust naar Sorobon gereden, de plek waar het in 2006 voor ons begon. We hebben mooie herinneringen aan deze geweldige plek.

Op de terugweg zijn we gestopt bij Te Amo Beach, een van onze favoriete stranden en snorkelplekken.
Het is er tegenwoordig erg druk als er een cruiseschip in Kralendijk is, en die zijn er tot nu elke dag.
Er worden dan voor de cruisegangers kayak/snorkeltochten georganiseerd.
De groep vertrekt vanaf Port Bonaire en na een paar honderd meter kayakken worden de bootjes het strand opgetrokken. Daar krijgt iedereen een masker en snorkel uitgereikt en gaat de groep te water.
Omdat de meeste gasten, toen wij er waren, van Duitse origine was ging e.e.a. niet onopgemerkt aan ons voorbij.
Woensdag besloten we naar het Slagbaai National park te gaan.
Elke keer als we hier zijn brengen we een dag in het park door.
Het Washington Slagbaai National Park (WSNP) is ruim 6.000 ha groot en beslaat de gehele noordkop van Bonaire. Met de auto, mountainbike of te voet is het mogelijk kennis te maken met de geologische, natuurlijke en cultureel-historische bezienswaardigheden die het fraaie park te bieden heeft.
Het bergachtige terrein met haar cactuswouden, aloëvelden, rotsformaties, zoutmeren, kalksteengrotten, zandduinen, blowholes en afbrokkelende kalkterrassen biedt onderdak aan tal van bijzondere planten en dieren. In het park komen meer dan vijfhonderd verschillende dier- en plantensoorten voor.

Toen we arriveerden stond er een groepje mensen te wachten om in te checken.
Er moest legitimatie worden getoond etc,
Juist voor wij aan de beurt waren kwam er een dame aan ons vragen of dat "kleine autootje'' misschien van ons was, toen we dat bevestigden werd ons te kennen gegeven dat we dan het park niet in mochten. Toegang werd allen verleend aan personen in een meer robuustere auto, dit i.v.m. de slechte wegen en pittige hellingen.
hevig teleurgesteld moesten we snel een andere invulling van de dag zien te vinden.
En zo belandden we enkele ogenblikken later bij The Cadushi Distillery in Rincom, niet te ver van Slagbaai.
We arriveerden er om 09.57, de zaak ging open om 10.00 uur en zo kon het gebeuren dat we om 10.03 aan een gaasje cactus likeur nipten. We kregen een rondleiding en uitleg over het bescheiden bedrijf.
we hebben een fles cactus/kruiden likeur aangeschaft en hebben in de tuin, in de schaduw, leguanen en diverse prachtige vogels , waaronder een kolibrie, kunnen bekijken.
Bij het bedrijf worden van de schillen van de cactussen diverse drankjes gemaakt.

Hier is te zien hoe een en ander in z`n werk gaat.

Omdat we toch in de buurt waren besloten we de lunch te gaan gebruiken in in restaurant Posada Para Mira.

Het restaurant is mooi gelegen op een heuvel, zodat we een prachtig uitzicht hadden.

We hebben er lokaal voedsel geproefd, een stoofpotje van resp. geiten en kippenvlees vergezeld van pompoen, casave en gele rijst.

Willem Alexander en Maxima hebben hier enige tijd geleden ook de maaltijd genuttigd,

---

Reacties

---

maandag, 10 januari 2022

We zijn op Bonaire.
Maar om hier te geraken hebben we wel het een en ander moeten doorstaan.
De rit naar Schiphol was natuurlijk geen probleem op zondagmorgen om 9 uur.
Na het parkeren in Aalsmeer konden we in de op ons wachtende bus springen en waren we snel op de luchthaven.
Maar toen begon het afzien....we hebben bijna een uur in de rij gestaan om in te checken, we moesten alle ter zake doende formulieren overleggen en en natuurlijk de corona app laten checken.
En dan kun je zien waardoor de wachttijden en rijen ontstaan.
Er waren verschillende mensen die de zaken niet voor elkaar hadden en nog even snel een bestand moesten downloaden of telefonisch gegevens opvragen.
En zo konden we vrijwel direct doorlopen naar de slurf en aan boord gaan.
We zaten op rij 11 in de comfort class, een rij van 3 stoelen, en wat bleek ?
Er bleef een stoel onbezet, dus hebben we ruim kunnen zitten.
Er werd een tussenlanding gemaakt op Curacao, we moesten het toestel verlaten en weer in de rij gaan staan met alle handbagage om weer een safety check te ondergaan.
De vlucht van Curacao naar Bonaire duurde 12 minuten, dat was dus een kwestie van opstijgen en weer de landing inzetten.
Om 19.00 uur landden we op Bonaire. En weer konden we achter aansluiten om weer gecheckt te worden.
We kregen een selftest uitgereikt, die mochten we aangekomen in de accommodatie gaan gebruiken.
Mocht de test positief uitvallen, dan moesten we telefonisch contact opnemen met de autoriteiten.......
Het ophalen van de huurauto ging redelijk snel, we rijden in een Chevrolet Spark, een compact autootje met automaat.
We wisten waar het resort ongeveer te vinden was, maar het was intussen donker geworden en er is de laatste tijd veel veranderd op het eiland. Dus we hebben flink moeite gehad om in het resort te geraken. Achteraf gezien was dat niet verwonderlijk, we zochten naar het Bonaire Village Resort.
Het resort blijkt echter de naam Courtyard Village te dragen.
En toen we er dan eindelijk waren werden we met open armen ontvangen, er werden een paar biertjes in het appartement bezorgd, de auto werd geparkeerd en we kregen de nodige uitleg.
We hebben nog heel even wat gedronken en zijn toen in bed gerold, het licht ging uit.......

Bonaire

zaterdag, 8 januari 2022

We gaan naar Bonaire !

Eindelijk is het zover.

De aanloop is er een met vele hindernissen geweest. Omdat we, nu al weer 2 jaar geleden, een reis hadden geboekt naar Jordanië die door interventie van het corona virus niet kon doorgaan besloten we dit jaar na de feestdagen naar Jordanië te gaan. 

We hadden de boeking bijna afgerond toen we ontdekten dat de maximum temperatuur in Jordanië in januari slechts 14 graden is. Na enig overleg besloten we iets te gaan boeken op Bonaire waar het in januari circa 28 graden is.

Het is ook niet de eerste keer dat we naar Bonaire gaan. De eerste maal dat we het eiland bezochten, in 2006, is er voor Ingrid en mij een tweede leven begonnen. We hadden elkaar kort voor vertrek leren kennen na een verdrietige periode in ons beider leven.

In de jaren erna zijn we nog verschillende keren terug geweest naar het eiland dat voor ons een speciale plek is.

We hebben er veel gedoken en gesnorkeld en gaan dat nu zeker weer doen. Bonaire heeft niet voor niets de naam : "A diver`s paradise"

Door het steeds veranderen van de corona maatregelen hebben we steeds minder zin om nog te gaan, als we kosteloos hadden kunnen annuleren hadden we dat gedaan. We moesten namelijk voor vertrek een PCR test ondergaan, ook al zijn we beiden voorzien van een boosterprikje.

Bij aankomst op Bonaire moeten we op het vliegveld een zelftest doen. Als of dat nog niet genoeg is moeten we op de vijfde dag van ons verblijf nogmaals een PCR test ondergaan.

We hebben daar al een afspraak voor moeten maken, een bevestiging van die afspraak moeten we tonen op de dag van aankomst. Of we voor de vlucht terug naar huis ook weer getest moeten worden is nu nog niet bekend.

Intussen hebben we het bericht ontvangen dat de tests die we gisteren hebben gedaan als negatief zijn gekwalificeerd.

We zijn dus de koffers aan het pakken, voor alle zekerheid hadden we dat uitgesteld tot na de uitslag van de tests.

Morgen gaan we om circa 11.30 uur de lucht in, we komen om 19.00 uur plaatselijke tijd aan.

En dan worden we dus weer getest en kunnen de uitgeprinte en gedownloade formulieren laten checken.

Er staat een huurauto klaar en het resort is niet te ver van de luchthaven.

We hebben voor 2 weken een appartement gehuurd op "Bonaire Village"

In dit resort zijn we nog niet eerder geweest, het ligt niet te ver van de hoofdstad Kralendijk en ook de stranden zijn dichtbij.

Onderstaande foto`s geven een beeld van het resort en het appartement .